21 marca obchodzimy dziesiątą rocznicę śmierci Profesora Erazma Kuźmy. Pochodzący z Wągrowca Profesor był związany z szczecińskim środowiskiem akademickim od lat 60. ubiegłego wieku. Najpierw jako wykładowca Studium Pedagogicznego, a następnie Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Uniwersytetu Szczecińskiego. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze PAN, został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jak napisał prof. Piotr Michałowski:
„Jego największym dziełem pozostaje szczecińskie literaturoznawstwo, które współtworzył od podstaw”.
https://bg.usz.edu.pl/bm/czytelnia-filologiczna-imienia-profesora-erazma-kuzmy/

W tym jednak wspomnieniu chcemy przywołać obraz Profesora w nieco inny sposób – przypomnieć, jaki był w oczach ludzi, z którymi spotykał się na co dzień w swej pracy.

Erazm Kuźma zgromadził bogaty księgozbiór, który po jego śmierci przekazano Bibliotece Międzywydziałowej Uniwersytetu Szczecińskiego. Wiele spośród zgromadzonych pozycji to książki ofiarowane mu przez różne osoby – współpracowników, znajomych, dawnych uczniów i studentów, poetów, pisarzy i naukowców.  A w wielu książkach znajdują się dedykacje…

Jaki obraz osoby Profesora się z nich wyłania? Często to dedykacje typowo formalne. Najbardziej jednak uwagę przyciągają te osobiste (nawiązujące do wydarzeń czy sytuacji znanych Obdarowanemu), jak również te zabawne. Przywołajmy je zatem:

Szanownemu, drogiemu, „współczesnemu Boyowi”, przyjacielowi, szefowi, Erazmowi, profesorowi, temu „który wie wszystko o literaturze”, uczonemu, surowemu krytykowi, pedagogowi z bożej łaski, niestrudzonemu promotorowi, (…) który pierwszy – kiedyś tam – wyciągnął jak parasol opiekuńczą dłoń, mistrzowi konstruktywnych i konstruktywistycznych polemik, sternikowi teoretycznoliterackiego rejsu, Pierwszemu Konstruktywiście Rzeczypospolitej, Mistrzowi szczecińskich polonistek…

Z podziękowaniem, z uściskiem dłoni, z szacunkiem, z przyjaźnią, z sympatią, z życzeniami sukcesów, z podziękowaniem za inspirację, z pewną taką nieśmiałością, serdecznie i ciepło, na pamiątkę spotkań, z życzeniami wydania stu ksiąg na stulecie, z podziwem dla zaskakujących pomysłów, z wdzięcznością za „dyskusyjne współmyślenie”, z podziękowaniem za rozmowy i wskazówki do życia praktycznego, z życzeniami przyjemnej zabawy, na pamiątkę trzech dziesięcioleci wspólnej pracy, serdecznie choć intertekstualnie, Erazmowi – po starej znajomości, z życzeniami interpretacyjnej inspiracji po obu stronach wielokropka…

(Zachowano oryginalną pisownię)

JW